EEN CORE-COACH IN KONA: NATHAN DORTMANN
Nathan Dortmann is CORE-coach en amateurtriatleet. Hij deed mee aan het wereldkampioenschap triathlon tijdens de Ironman in het tropische KONA. Hij finishte in 8:53:38, goed voor de 10e plaats in zijn leeftijdsgroep en de 20e plaats als amateur. Hier schrijft hij over zijn ervaring met trainen en racen met CORE.
Zoals we weten is Kona een zware race voor het lichaam. Met een gemiddelde temperatuur van 30 graden en een vochtigheidsgraad van ongeveer 80% is het niets voor jouw als je niet van uitdagingen houdt. Het algemene gebrek wolkem en het racen op een zwart asfaltoppervlak maken de race nog uitdagender. Omdat ik in Brisbane woon, is de aanloop naar Kona in het winterseizoen, dus is het wennen aan racen in de hitte een "must" voor een succesvolle race.
EEN MAAND VAN HITTE-ACCLIMATISATIE
Een maand voor de wedstrijd begon ik de CORE-sensor dagelijks te gebruiken. Het doel was om elke dag voldoende aan hitte te worden blootgesteld om acclimatisatie en plasmaproductie op gang te brengen. Het doel was elke dag 60 tot 90 minuten blootstelling aan hitte en een lichaamstemperatuur boven 38,5° C (101,3° F), tussen training en een saunaprotocol. Ik deed geen ventilator aan om de lichaamstemperatuur tijdens de training te regelen. En ik ging 30 tot 60 minuten in de sauna direct na de training (om de lichaamstemperatuur hoog te houden).
Eenmaal in Kona was het tijd voor een race pace tuning. Het doel was de beste vermogensafgifte te vinden voor een beheersbare lichaamstemperatuur in raceomstandigheden. De eerste dagen was het effect van de hitte gemakkelijk merkbaar door de lichaamstemperatuur/het vermogen per uur te vergelijken met thuis. Tijdens de eerste paar sessies in Kona zag ik ongeveer 20 tot 15% prestatieverlies. Na een paar dagen van meer blootstelling aan hitte, zagen we die daling afnemen en terugkomen op een normaler niveau.
DE SLOW COOK STRATEGIE
Tijdens de wedstrijddag was het belangrijk om een "slow cook" strategie toe te passen. De lichaamstemperatuur nam in de loop van de dag toe in combinatie met de hartslag en ik moest dit in de hand houden. Ik had een bovengrens voor de hartslag op de fiets vastgesteld van 140/145 bpm om de lichaamstemperatuur onder controle te houden en hem weer terug te kunnen brengen naar een aanvaardbaar niveau. Te veel tijd in deze zone maakte het een stuk langzamer voor de lichaamstemperatuur om terug te zakken en de vermogensafgifte zou eronder lijden.
Om de lichaamstemperatuur onder controle te houden, was het gebruik van ijskoud water bij elke hulppost een must. Maar ik gebruikte het ook strategisch tijdens gebieden met weinig luchtstroom.
De loopstrategie was vergelijkbaar. Ik gebruikte ijskoud water in mijn trisuit en bracht mijn hartslag omlaag door bij elke hulppost te wandelen. Zo hield ik mijn lichaamstemperatuur zo laag mogelijk om maximaal te kunnen presteren. Mijn hoogste lichaamstemperatuur werd gemeten rond het Energy Lab, met bijna 40° C (104° F) als gevolg van een zeer blootgesteld gebied met zeer weinig luchtstroom en de lange heuvel.
Het was uiterst nuttig om de CORE-sensor tijdens het hele trainingsproces te hebben. Het stelde ons in staat het beste wedstrijdtempo te bepalen voor een zeer specifieke wedstrijd als Kona. De lichaamstemperatuur is een maatstaf die je in gedachten moet houden als je in de hitte rijdt en niet voor het einde wilt ontploffen. Zo kon ik een degelijke race rijden en de verschillende koelstrategieën beter begrijpen.